“Ik hoorde een harde plop en dacht….shit….dit is niet goed!”

Hieronder is te lezen hoe Lenne Michiels haar voorste kruisband blessure beleefd heeft.

Op 26 mei 2018 tijdens een competitiewedstrijd met HMVV onder 19 gebeurde het. De tegenstander kreeg een corner waarna wij de bal onderschepte. De bal werd naar voren gespeeld en ik wilde mee gaan aanvallen. Ik draaide om maar liet mijn been staan. Ik verdraaide dus mijn knie. Op dat moment hoorde ik gelijk een hele harde ‘’plop’’. Ik had veel pijn en kon maar moeilijk lopen en dacht shit….dit is niet goed! Dit was schrikken. Ik had erg veel pijn en durfde eigenlijk niet goed naar mij knie te kijken. Het voelde alsof er iets los zat. Ik kon niet verder voetballen en werd gewisseld.

Het slechte nieuws

Bij thuiskomst werd de pijn steeds heftiger en begon mijn knie erg te zwellen. Ik kon niet lopen. Ik ben toen de maandag na de wedstrijd naar de dokter gegaan en die stuurde mij naar de fysio. De fysio heeft naar mijn knie gekeken maar kon door de dikte van mijn knie en de hoeveelheid vocht nog niet zeggen wat er aan de hand was. Zorgen dat mijn knie sterk werd was voor nu de enige optie. Dus revalideren tijdens de zomerstop, om na de zomer weer lekker te kunnen voetballen bij mijn nieuwe club V.V. de Kempen. Ik had immers geluk gehad dachten we….niet dus . Het liep allemaal wat anders dan de planning was. Ik bleef maar last houden van mijn knie en ook zakte ik er steeds doorheen. De fysio vertrouwde het niet en dus maakte ik een afspraak bij een kliniek in Mill. Ik had mijn eerste afspraak op 14 september 2018 (op mijn verjaardag trouwens) Ik ontving daar echt een fantastisch verjaardagscadeau voor mijn 16^e verjaardag… “Lenne, je voorste kruisband is afgescheurd”, aldus de arts.  Een maand later kreeg ik een MRI en toen kreeg ik de echte diagnose. Dit was een flinke klap want dit zou een jaar zonder voetbal worden.

Ik wist eigenlijk niet precies wat een voorste kruisband eigenlijk was. Ik had ook nog niet eerder een knieblessure gehad, überhaupt geen blessure.  Ook in mijn directe omgeving had ik er nog nooit van gehoord. Dus maar wat gaan googelen, waar je overigens niet echt heel vrolijk van wordt. Het was me inmiddels wel duidelijk dat ik een tijdje uit de running zou zijn…

De operatie

Op 12 november ben ik geopereerd in het Sint Anna ziekenhuis in Geldrop door orthopeed Tony van Tienen. Doordat ik alleen mijn voorste kruisband had afgescheurd verliep de operatie erg snel en goed. Ik had gekozen voor een narcose en heb dus niks gemerkt van de operatie zelf. Ze hebben van één van mijn hamstring- pezen een nieuwe voorste kruisband gemaakt. Toen ik wakker werd was mijn been helemaal ingepakt en kreeg ik medicijnen tegen de pijn. Diezelfde dag mocht ik nog naar huis.

Zo…dat is achter de rug….en door dacht ik nog, niet wetend wat me nog boven het hoofd hing. Na de operatie begon het pas. Een jaar van revalideren met ups en downs. Succesmomenten en dipjes….

De revalidatie

Ik heb gerevalideerd bij Fysiotherapie van der Heijden/Damen. Het afgelopen jaar ben ik gemiddeld daar drie keer per week geweest. Mijn revalidatie bestond uit kracht en coördinatie oefeningen. Ik revalideerde onder begeleiding van Bart Damen en op vrijdag ging ik aan de slag met Theo Eltink. Ik had met beide fysiotherapeuten een erg goede band. Ze zorgde keer op keer voor een leuke en uitdagende training waardoor de revalidatie toch wel leuk kon zijn en ik tijdens mijn baalmomentjes toch steeds mijn progressie bleef zien!  De revalidatie was best zwaar. In het begin natuurlijk vooral fysiek maar ook het mentale stukje is iets wat je niet moet onderschatten. Hoe fijn is het dan dat jouw revalidatieprogramma leuk wordt gemaakt. Dat ze begrip hebben voor de wat mindere dagen waarop je er gewoon geen zin in hebt. Dat ze snappen dat je eigenlijk alleen maar wil voetballen en dat je helemaal geen zin hebt om iedere keer weer van die “duffe” oefeningen moet doen.

Elk klein stapje vooruit voelt als een grote overwinning en dat is erg fijn. Op 16 mei 2019 werd het harde werken beloont en kon ik voor het eerst het veld op. Dit gaf mij een enorme boost om er nog harder voor te gaan werken. Het is vooral heel erg leuk (ook een beetje spannend) om na zo’n lange tijd je voetbalschoenen weer aan te kunnen trekken. Eind september kon ik langzaam aansluiten bij de groep. Het gevoel dat je er echt weer bij hoort is super fijn! Je bent weer onderdeel van het team.

Voor mij persoonlijk is zonder twijfel het mentale stuk het zwaarste geweest. Natuurlijk is het lichamelijk zwaar, vooral de eerste maanden. Je moet alles weer opnieuw leren. Het aanspannen van je bovenbeenspieren, lopen, fietsen of gewoon je been optillen lukt ineens niet meer. Door het harde trainen, lukken al deze dingen weer wel en wordt het beter. Je krijgt nieuwe oefeningen en je weet dat je weer sterker zult worden. Mentaal had ik het wel echt zwaar. Je bent gewend om 2 keer per week te trainen en om op zaterdag een wedstrijd te spelen. Dit kan ineens een jaar lang niet meer. Op het moment dat je iets wat je echt heel erg graag doet een jaar lang niet kan doen lijkt de tijd opeens heel lang te duren. Je traint iedere dag alleen keihard met het idee dat de revalidatie nog heel lang gaat duren. Toch moet de knop om en moet je vervolgens keihard werken om velen malen sterker terug te komen.

De rentree

Ik maakte mijn rentree op 9 november 2019 in de wedstrijd tegen OJC Rosmalen. Voorafgaand aan de wedstrijd was ik erg zenuwachtig maar bovenal had ik er echt heel veel zin in. Ik had er dan ook een jaar keihard voor gewerkt. Na 20 minuten spelen was het dan eindelijk zover; ik ging mijn eerste minuten maken. Ik kwam het veld opgelopen en kreeg van de aanvoerder van ons team de aanvoerdersband om en dat was een erg lief gebaar. Het publiek klapte en het voelde heerlijk om weer terug te zijn. Het harde werken werd in mijn tweede wedstrijd sinds mijn rentree beloond met een goaltje! Het heeft even tijd nodig gehad voordat ik volledig de duels aan durfde te gaan. Het is toch spannend. Ik ben niet echt anders gaan spelen of trainen. Ik ben wel veel meer aan het genieten dan voorheen. Het was voorheen altijd heel normaal om gewoon te voetballen; ik had nooit last van blessures. Sinds mijn operatie waardeer ik het veel meer dat ik gewoon lekker kan sporten want dat ging een jaar geleden niet. Wel ben ik fitter geworden dan voor de operatie en doe ik wel krachttraining om mijn spieren sterker te houden.

Ik ben mentaal zeker sterker geworden en geniet veel meer van het voetballen. Ik waardeer het enorm dat ik iedere week weer fit op het veld sta want dat is niet altijd voor iedereen weggelegd. Daarom wil ik sporters met deze blessure aanraden om vooral niet op te geven maar juist door te zetten. Het zal niet altijd even makkelijk zijn en er zullen diepe dalen in je revalidatie zitten. Uiteindelijk wordt het harde werken beloond en zul je hartstikke trots zijn op jezelf dat je dit toch maar even hebt gedaan. JIJ KUNT DIT!

Bart Theo en Patrick;

Ik wil jullie enorm bedanken voor de geweldige support die ik van jullie gekregen heb in het afgelopen jaar. Zonder jullie was het me nooit gelukt om sterker te worden en het mentaal te kunnen opbrengen iedere week drie keer te trainen. Ik realiseer me echt dat ik niet altijd de makkelijkste ben geweest… mijn excuses….haha.

Leuk om nog te vertellen is dat mijn interesse voor het beroep fysiotherapeut nog verder aangewakkerd is. Wellicht komen we elkaar in de toekomst in het werkveld nog weleens tegen

 

Groetjes Lenne Michiels

 

Heeft u ook een sportblessure?

Meer informatie over sportfysiotherapie bij vd Heijden/Damen fysiotherapie en (sport)revalidatie kunt u lezen op de onderstaande pagina.

https://www.fysio-sportrevalidatie.nl/sportfysiotherapie/